Klej o opóźnionej aktywacji to rodzaj systemu klejowego, w którym pełna siła adhezji rozwija się dopiero po upływie określonego czasu lub pod wpływem dodatkowego bodźca zewnętrznego, takiego jak wilgoć, nacisk, temperatura czy promieniowanie. Dzięki temu możliwe jest kontrolowanie momentu wiązania, co pozwala na precyzyjne repozycjonowanie elementów przed uzyskaniem ostatecznego połączenia. Kleje tego typu stosuje się m.in. w produkcji etykiet przemysłowych, w poligrafii, w przemyśle opakowaniowym oraz w procesach montażowych. Sprawdzają się tam, gdzie wymagana jest elastyczność operacyjna i redukcja ryzyka błędów przy aplikacji.

W porównaniu z klasycznymi klejami natychmiastowymi, klej o opóźnionej aktywacji oferuje większą kontrolę nad procesem klejenia. Zapewnia także możliwość dostosowania właściwości do warunków pracy, np. poprzez regulację temperatury aktywacji czy poziomu wilgotności. Z tego względu stanowi ważną grupę w nowoczesnych technologiach adhezyjnych, łącząc funkcjonalność z bezpieczeństwem procesowym.